Το θέμα ίσως σοκάρει, όσους δεν θέλουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα του σύγχρονου νεοέλληνα. Όχι βεβαίως του συνόλου αλλά μεγάλου τμήματός του. Σε μια εποχή, όχι απλής οικονομικής κρίσης, αλλά πραγματικά οικονομικής επιβίωσης της Ελλάδας, εικόνες σαν αυτές πολλούς τους σοκάρουν, άλλους τους αγανακτούν, άλλους απλώς τους κάνουν να χαμογελούν με νόημα, άλλους τους αφήνουν απλώς άφωνους. Κάποιους τους κάνουν να απορούν με τις απορίες και να σκέφτονται “σιγά που κάνετε σα να ανακαλύψατε την Αμερική”. Αναφερόμαστε στις φωτογραφίες...
...που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου τραγουδά γνωστός έλληνας λαικός τραγουδιστής. Ημέρα Πέμπτη τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες και αποδίδουν μια εικόνα που ταιριάζει απόλυτα με τα όσα καταμαρτυρούν σε βάρος των Ελλήνων κάποιοι ξένοι, όμως δεν είναι έτσι...
Βεβαίως είναι φωτογραφίες προσβλητικές για τον έλληνα πραγματικά άνεργο, για τον συνταξιούχο της πραγματικής πείνας, για τον μισθωτό-δημόσιο υπάλληλο των πραγματικών τρείς κι εξήντας, για τον επαγγελματία του πραγματικού λουκέτου. Τελικά ίσως να μη φταίνε μόνο οι πολιτικοί αλλά να φταίμε κι εμείς. Και όχι μόνο επειδή τους ψηφίζουμε. Η εφημερίδα “Καθημερινή” με τον Κώστα Ζούλα, που πρωτοπαρουσίασε το θέμα, το σχολιάσε επαρκώς. Ότι άλλο και να γράψουμε, είναι από τα γνωστά που λέμε όλοι, όμως πολλοί κάνουμε άλλα. Έγραψε η εφημερίδα:
" Έχοντας 3-4 χρόνια να βρεθώ σε αυτό που ονομάζεται «μπουζούκια», η πρόσκληση φίλου για «μια βραδιά στον Ρέμο», το προηγούμενο Σάββατο, μού φάνηκε ελκυστική. Θα ικανοποιούσε, άλλωστε, και την περιέργειά μου να δω πώς έχουν μετεξελιχθεί τα «πολιτιστικά κέντρα» της Θεσσαλονίκης, όπως τα είχε αποκαλέσει ο Ευ. Γιαννόπουλος.
Η βραδιά, όμως, απεδείχθη σοκαριστική. Γιατί ενώ η χώρα καταρρέει είχα την ψευδαίσθηση, ο αφελής, ότι κάτι θα είχε αλλάξει και στα μπουζούκια. Ε, λοιπόν, τα λουλούδια που εκτοξεύθηκαν στα πόδια του τραγουδιστή σχημάτισαν -και δεν υπερβάλλω- ένα λόφο ύψους μισού μέτρου απ’ άκρη σ’ άκρη της πίστας. Για την ακρίβεια, τον λόφο σχημάτισαν κάτι παραλληλόγραμμα φελιζόλ στα οποία τοποθετούνται πλέον τα ημιμαραμένα γαρίφαλα.
Όσο δε το κέφι μεγάλωνε, οι λουλουδούδες έκαναν κάτι που πρώτη φορά αντίκρισα: Σχηματίζοντας ουρά από την κουζίνα ώς τα πρώτα τραπέζια, έδιναν ταχύτατα η μία στην άλλη τα φελιζόλ -σαν γραμμή παραγωγής- για να μη χάνεται λεπτό εκτόξευσης από τους μερακλωμένους θαμώνες. Ενας πιτσιρικάς 22-23 ετών μπροστά μου θα πέταξε και 100 τέτοιες ντουζίνες. Και μάλιστα έχασε τη λουλουδοβεντέτα από τους απέναντι μεσήλικες, ενώ ο τραγουδιστής διασκέδαζε την αδυναμία του να περπατήσει από τα χιλιάδες φελιζόλ, σχολιάζοντας ότι «αυτά είναι τα πραγματικά οδοφράγματα»...
Η αρχική μου έκπληξη μετεβλήθη γρήγορα σε αηδία. Κάθε ντάνα φελιζόλ κόστιζε, λέει, 40 ευρώ, αλλά «σου κάνουν καλύτερη τιμή αν πετάξεις πολλές». Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη και σε αυτήν τη συγκυρία πετούν κυριολεκτικώς τα λεφτά τους σε δημόσια θέα, αναρωτήθηκα. Τι δουλειά κάνουν, τι δηλώνουν ότι κερδίζουν και πώς δεν ντρέπονται, ακόμη και τώρα, να επιδεικνύουν τον «πλούτο» τους; Εχει μπει ποτέ εδώ μέσα το ΣΔΟΕ, κόβεται καμιά απόδειξη;
Εφυγα με τη θλιβερή σκέψη ότι πιθανώς αξίζουμε τελικά αυτό που περνάμε. «Καρδιά μου μην ανησυχείς» τραγουδούσε ο Αντώνης, όταν έφευγα, αλλά εμένα έκτοτε με στοιχειώνει ο εξής εφιάλτης: Βλέπω την κ. Μέρκελ να εισβάλλει έξαλλη στο μαγαζί, να κλείνει τον γενικό του ρεύματος και αυτούς τους κρετίνους να εξακολουθούν να τραγουδούν μεθυσμένοι το «Μα δεν τελειώσαμε»..."
Η βραδιά, όμως, απεδείχθη σοκαριστική. Γιατί ενώ η χώρα καταρρέει είχα την ψευδαίσθηση, ο αφελής, ότι κάτι θα είχε αλλάξει και στα μπουζούκια. Ε, λοιπόν, τα λουλούδια που εκτοξεύθηκαν στα πόδια του τραγουδιστή σχημάτισαν -και δεν υπερβάλλω- ένα λόφο ύψους μισού μέτρου απ’ άκρη σ’ άκρη της πίστας. Για την ακρίβεια, τον λόφο σχημάτισαν κάτι παραλληλόγραμμα φελιζόλ στα οποία τοποθετούνται πλέον τα ημιμαραμένα γαρίφαλα.
Όσο δε το κέφι μεγάλωνε, οι λουλουδούδες έκαναν κάτι που πρώτη φορά αντίκρισα: Σχηματίζοντας ουρά από την κουζίνα ώς τα πρώτα τραπέζια, έδιναν ταχύτατα η μία στην άλλη τα φελιζόλ -σαν γραμμή παραγωγής- για να μη χάνεται λεπτό εκτόξευσης από τους μερακλωμένους θαμώνες. Ενας πιτσιρικάς 22-23 ετών μπροστά μου θα πέταξε και 100 τέτοιες ντουζίνες. Και μάλιστα έχασε τη λουλουδοβεντέτα από τους απέναντι μεσήλικες, ενώ ο τραγουδιστής διασκέδαζε την αδυναμία του να περπατήσει από τα χιλιάδες φελιζόλ, σχολιάζοντας ότι «αυτά είναι τα πραγματικά οδοφράγματα»...
Η αρχική μου έκπληξη μετεβλήθη γρήγορα σε αηδία. Κάθε ντάνα φελιζόλ κόστιζε, λέει, 40 ευρώ, αλλά «σου κάνουν καλύτερη τιμή αν πετάξεις πολλές». Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη και σε αυτήν τη συγκυρία πετούν κυριολεκτικώς τα λεφτά τους σε δημόσια θέα, αναρωτήθηκα. Τι δουλειά κάνουν, τι δηλώνουν ότι κερδίζουν και πώς δεν ντρέπονται, ακόμη και τώρα, να επιδεικνύουν τον «πλούτο» τους; Εχει μπει ποτέ εδώ μέσα το ΣΔΟΕ, κόβεται καμιά απόδειξη;
Εφυγα με τη θλιβερή σκέψη ότι πιθανώς αξίζουμε τελικά αυτό που περνάμε. «Καρδιά μου μην ανησυχείς» τραγουδούσε ο Αντώνης, όταν έφευγα, αλλά εμένα έκτοτε με στοιχειώνει ο εξής εφιάλτης: Βλέπω την κ. Μέρκελ να εισβάλλει έξαλλη στο μαγαζί, να κλείνει τον γενικό του ρεύματος και αυτούς τους κρετίνους να εξακολουθούν να τραγουδούν μεθυσμένοι το «Μα δεν τελειώσαμε»..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου