Ο Γολγοθάς ενός 10χρονου

Ένα παιδί κοιτούσε τα άστρα στο γνωστό διήγημα του Μενέλαου Λουντέμη. Ο 10χρονος Χαράλαμπος, από το χωριό Αμπελικό στα ριζά του Λεσβιακού Ολυμπου, κοιτάει τα άλλα δυο-τρία παιδιά του χωριού του να πηγαίνουν στο σχολείο. Εκείνος όμως δεν μπορεί να πάει σχολείο. Το σχολείο, ένα σχολείο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, ένα σχολείο με τμήμα ένταξης, μια και διαπιστώθηκε πως είναι δυσλεκτικός, απέχει πολλά χιλιόμετρα από το χωριό του.

Και παρά τα όσα λέγονται για τα εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύονται (πολλά σκανδαλωδώς) για τη μεταφορά των μαθητών από τα απομακρυσμένα χωριά στα σχολεία τους, ο Χαράλαμπος Μπαρής, από τότε που άνοιξαν τα σχολεία...

...δυο βδομάδες τώρα, δεν πάει σχολείο... Και το εντυπωσιακότερο όλων: ένα ολόκληρο σύστημα εκπαιδευτικών και πολιτικών δομών, που υποτίθεται ότι ασχολείται μαζί του, τον αγνοεί.

Ο Χαράλαμπος Μπαρής από το Αμπελικό, της ορεινής επαρχίας Πλωμαρίου, πήγαινε μέχρι και την περασμένη σχολική χρονιά στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Νεοχωρίου μαζί με τα παιδιά από άλλα δύο χωριά, το Αμπελικό και το Ακράσι. Στα τέλη της χρονιάς, ο δάσκαλός του έσκυψε πάνω του και διαπίστωσε πως τα άσχημα γράμματά του και η αδυναμία του να εκφραστεί σωστά γραπτά δεν είχαν να κάνουν με το ότι ήταν κακός μαθητής. Ηταν απλώς δυσλεκτικός.

Με ταξί

Πράγμα που διαπιστώθηκε πολύ εύκολα από τους ειδικούς του αρμόδιου Κέντρου Διαφοροδιάγνωσης, Διάγνωσης και Υποστήριξης (ΚΕΔΔΥ) Λέσβου, οι οποίοι και πρότειναν ο Χαράλαμπος να πάει σε σχολείο με τμήμα ένταξης. Τέτοιο τμήμα ένταξης δεν λειτουργεί βέβαια στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο του Νεοχωρίου, που στο μεταξύ έγινε... μονοθέσιο ελλείψει δεύτερου δασκάλου! Εχουν όμως τμήμα ένταξης δύο «γειτονικά» σχολεία, αυτό της Αγιάσου και αυτό στο Πλωμάρι.

Το πρώτο απέχει 19 χιλιόμετρα από το σπίτι του, το δεύτερο απέχει 18 χιλιόμετρα.

Ο πατέρας του στον αγιασμό πριν από δύο εβδομάδες τον πήγε στο σχολείο της Αγιάσου. Εκεί όμως διαπίστωσε πως κανένα άλλο παιδί δεν μετακινείται προς την Αγιάσο, άρα θα υπήρχε πρόβλημα για να μεταφερθεί με το ταξί που η ελληνική πολιτεία πληρώνει για τη μεταφορά των μαθητών του μικρού χωριού στα σχολεία τους. «Είπα να το πάω στο Πλωμάρι. Απευθύνθηκα στην αρμόδια υπάλληλο της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (σ.σ. ο πατέρας του παιδιού ονοματίζει υπαρκτό πρόσωπο), που όμως κάθε μέρα μού λέει: "Αύριο θα δούμε..."», επισημαίνει ο Χρήστος Μπαρής.

Η προϊσταμένη Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Λέσβου, κ. Αναστασία Τσολερίδου, με την οποία επικοινωνήσαμε χθες, μιλά για τρία αυτοκίνητα που ανεβοκατεβάζουν παιδιά από τα ορεινά χωριά στα σχολεία του Πλωμαρίου. Τρία αυτοκίνητα, αλλά ο Χαράλαμπος μένει στο χωριό... «Να ζητήσει ο πατέρας να του καταβληθεί το επίδομα και να κατεβάζει το παιδί αυτός...».

Μένει στο σπίτι

Ο πατέρας, αγρότης στα βουνά της λεσβιακής υπαίθρου. Δεν του φτάνει το κυνήγι του μεροκάματου, θα πρέπει να ανεβοκατεβάζει το παιδί στο σχολειό, 40 χιλιόμετρα τη μέρα... Να πληρώσει αυτός για ακόμη μία φορά το προηγούμενο άδειασμα της λεσβιακής υπαίθρου. Γιατί το επόμενο και τελειωτικό άδειασμα θα το πληρώσουν ο Χαράλαμπος και τα παιδιά του...

Ας είναι. Τα ταξί που δραστηριοποιούνται στην περιοχή δηλώνουν άγνοια. Οι αρμόδιοι λένε πως θα το δουν το θέμα... Ο Χαράλαμπος, δυο βδομάδες τώρα, μένει στο σπίτι. Και η οικογένειά του κάνει έκκληση: «Ας βοηθήσει κάποιος να πάει το παιδί μας στο σχολείο. Κρίμα είναι, αν μη τι άλλο...».

(από την εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”)